İFADE

O kadar çok şey var ki yazılacak ama beceremiyorum bir türlü.Her zaman kendimi ifade edememe gibi bir sorunum olmuştur zaten  ve bu sorunun dünyanın en berbat durumu olduğuna inanıyorum.İnsanın kendini ifade edememesi çok acı.Hayatımın belli bir kısmını hep utangaç bir çocuk olarak geçirdim,neden bu kadar utangaç olduğumu,bu durumun nasıl ortaya çıktığını çok sonraları sorgulamaya başladım.Ama o süre gerçekten çok sonra olmuştu.Keşke diyorum,ilkokul yıllarında Hocanın sorduğu soruların cevabını verebilmek için parmak kaldırabilseydim.Oysa bir soru sorulduğunda Hoca beni kaldırmasın diye iyice sıraya yapışırdım,benim için çok korkunç geçen bu süreç okul hayatı boyunca hep sürdü.Sessiz,sakin,pısırık,mızmız bir çocuk olarak tanındım hep...Aslında öyle biri olmak istemiyordum,değildim de zaten ama bir türlü insanlarla konuşamıyordum, yapmak istediğim her şey sadece içimde kalıyordu.Utangaçlığın getirdiği ürkeklik beni her anlamda olumsuz etkiliyordu,ailemle bile konuşamıyordum doğru düzgün,onlarda beni anlamak,sorunumun ne olduğu çözmek yerine,herdefasın da benim neden bu kadar pısırık olduğumu neden bu kadar mızmız olduğumu neden bu kadar korkak olduğumu yüzüme vuruyorlardı iyice.Bu durum her geçen gün beni tabiki de daha olumsuz etkiledi,ailenden gereken desteği göremediğin zaman zaten her şey boka sarmaya başlıyor ve her şey sadece sende bitiyor.Benim belkide en büyük handikapım dört tane abimin olmasıydı ve aramızdaki yaş farkı çoktu.Dört tane abimin olması diyorum çünkü;biribirine üstünlük kurma gibi endişesi olan dört erkek olunca altta ezilen her zaman en küçüğü oluyor,yani ben.Aile içinde saygı da olunca (sözde) büyüklerine karşı boynun kıldan ince,haa saygının anlamı da her söyleneni yapmak,o zaman en saygılı sensin.Kime sen haklısın,sen bilirsin desen,kimin söylediğini sorgusuz sualsiz yerine getirirsen sen saygılısın oluyordu.Karşılık verme gibi bir şansım yoktu zaten,her şeyi abilerim bilirdi,diyeceğim yanlarında rahat olabilme gibi fırsatım olmadı ve o fırsatı vermediler.Her zaman onlar espri yaparken bir defa da ben yapmak istedim,her konuda tartışırlarken,fikirlerini dile getirirlerken ben de içimden geçenleri haykırmak istedim ama yapamadım hiç bir zaman, çünkü;o rahatlığı o güveni vermediler..Bunları düşünmem,kendimi tanımam ve çözmem üniversite yıllarında oldu.Aslında tamamen farklı şeyler yazacaktım ama yazmaya başlarken çocukluğuma gittim birden,o yılları hatırladım,üniversite yıllarına kadar devam eden kendine güvensizlik ve bunun gibi bir sürü olumsuz etkilerin ben de oluşturduğu yıkımların ağır faturasını...İşte öylece bir şeyler yazmaya karar vermişken, kendimi ifade edemeyişimin nedenini yazmaya kadar gittii.İfade edebildiğim kadarıylaaaaaaaaaaa.....