10 Nisan 2012 Salı

bakmayın böyle olduğuma,neden diye sormayın,sorgulamayın...büyük bir boşluğun içindeyim,ne yaptığımı bende bilmiyorum,sadece seyrediyorum her şeyi.günlerdir gelen aramalara cevap vermiyorum,kusura bakmayın.bu daha da uzun bir süre devam edebilir.kimseyle konuşmak istemiyorum galiba,bu telefon olunca daha da zor oluyor.aslında en çok konuşmaya ihtiyacı olan benim ama nedense konuşmak istemiyorum.insanların salak salak sorularını duymak istemiyorum,hele hele böyle bir dönemde hiç olmasın istiyorum,uzak dursun herkes benden ben yakın isteyene kadar..o kadar kötü olmamakla beraber perişan bir halde olduğum gerçek.aylardır ailemden kimseyle görüşmedim,nedense özlemiyorum hiç birini,duygusal olmayan biride değilim,hiç kimsenin ağlayamadığı bir şeye saatlerce göz yaşı dökebilirim,ya da hiç tanımadığım bir insanın acısına ortak olabilirim evet daha nicelerini de yapabilirim ama ne ilginçtir ki ne annemi aramak geliyor içimden ne de babamı....peki onlar aramıyorlar mı beni,hayır onlar arıyor.çevremdeki insanların anne babası kadar sık sık aramasalar da arıyorlar ama ben bakmıyorum.bu ne zamana kadar sürecek bende merak ediyorum...

Hiç yorum yok: